Συνέντευξη στον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ στην presspublica.gr
“Τον Ήλιο στον Ταύρο της Αφροδίτης και του Έρωτα. Τα γενέθλια του Γιάννη Ρίτσου. Μοσχοβολιές από τρελή τριανταφυλλιά, αυτού του τρυφερού κι αγκαθωτού ευωδιαστού καταρράχτη. Γαρύφαλλο στ’ αφτί. Καρό πουκάμισο. Το πρώτο τζιν παντελόνι. Τον πατέρα στο φως του Πεδίου του Άρεως”. Mιλάμε με την ζωγράφο Φωτεινή Στεφανίδη.
-Πρώτη Μαΐου. Πρωτομαγιά;
Το στεφάνι στα χέρια της μάνας μου, καμωμένο από αγγελικούλες, τριαντάφυλλα, ακόμη και γεράνια, όλα από την αυλίτσα μας στο Νέο Ηράκλειο. Και τ’ άλλο στεφάνι, αυτό το κατακόκκινο, το φτιαγμένο μόνο από παπαρούνες στην πενθήμερη εκδρομή του σχολειού μας. Δροσιά στα χέρια, λίγο νωρίς για κοντομάνικο. Ιδρώτας όμως συνάμα και κάψιμο από τον ήλιο. Πρώτο μπάνιο. Ποδηλατάδα μέχρι το Μουσείο Τσαρούχη – στο δρόμο χωνάκια, πανσέδες, αγγελικές, κάλες, ίριδες, τα λουλούδια του. Στον κήπο η φωνή του. Στην καρδιά οι στεφανωμένοι μήνες του για όλη τη ζωή.
-Τραγούδια;
Αυτό το νανούρισμα του Μάνου με του Ρήγα το παιδί και του Μάη το χελιδόνι. Η τρελή Πρωτομαγιά του Φοίβου, η παράξενη των Χατζιδάκι Γκάτσου, και πάλι του Γκάτσου από το νυν και αεί εκείνη η δυνατή Πρωτομαγιά με το σουγιά. Να την ξανά τρελή και με δροσερά στεφάνια, αυτή του Νιόνιου από τα τραπεζάκια έξω. Σκορπίσανε οι φίλοι μου, Μάηδες και ήλιοι και το κορίτσι του Μάη μαζί. Κι άλλα, κι άλλα πιο βαθειά. Η Πρώτη Μαΐου του Λοΐζου. Παράξενο, να έχουμε ελληνικό τραγούδι, και τέτοιο τραγούδι, για τον Μάη του ’68. Και αχ, μέρα Μαγιού μού μίσεψες. Κι απ’ τ’ αντάρτικο, Μάη, Μάη, χρυσομάη, τι μας άργησες. Ξανά ελαφράδα στη δροσιά του Μάη από το ανοιχτό παράθυρο του Ερρίκου Θαλασσινού, τα μυστικά του Παντελή, τα λουλουδάκια του Ορφέα Περίδη. Χιλιοτραγουδισμένος.
-Ζωγραφιές; Τον έχεις ζωγραφίσει;
Στο μηνολόγιο. Πόζαρε ένας φίλος κοντινός γεννημένος στις δυο του μήνα. Κερασάκι στο στόμα, και η πρώτη πικροδάφνη του καλοκαιριού στο μικρούλι ανθογυάλι της μάνας μου. Κι ένα βερίκοκο δαγκωμένο. Επιτέλους να ξεκολλά το κουκούτσι από τη γλυκιά, χορταστική του σάρκα.
Ζωγραφισμένος και στην κυρία Μίνα του Χρήστου Μπουλώτη. Εκεί που τα κεντητἀ λουλούδια γίνονται αληθινά και ξυπνούν τη μαγεμένη νεράιδα-χελιδόνα.
Εκ του φυσικού μπόλικες νερομπογιές και λάδια στην Αττική και στα νησιά μας.
Σαν Έρωτα, πολλές φορές, και τώρα με αυτό καταγίνομαι.
-Πώς τον φαντάζεσαι;
Έρως είπαμε, αν ήταν θεός. Ως άντρας, απλός, λιγάκι μονοκόμματος. Κι αν ήταν πουλί, κοτσύφι. Αν λουλούδι, τριαντάφυλλο. Αν πιοτό, νερό πηγής καθάριο. Γυναίκα, νύμφη των νερών. Φρούτο, βεβαίως κεράσι. Ως ψἀρι, γαὐρος στραφταλιστός. Το χρώμα του, το πιο εύθραυστο πράσινο. Ακούω τον ήχο του· σφύριγμα από νεανικό στόμα. Και γαϊδουράκι αν ήταν ζώο! Νησί αν ήταν να τον πούμε Δήλο ή Αμοργό, βουνό Πήλιο, κι αν είναι ρούχο, πουκάμισο λευκό.
-Πες μας για τον Μάη του 2015
Κάπου στέκεται και μας βλέπει. Τον βλέπουμε κι εμείς. Κάτι του θυμίζουμε. Και σε μας κάτι θυμίζει. Τα πουλιά κρατάν τον ίσο. Η τέχνη, ο έρωτας, η αγάπη κρατούν κι αυτά. Οι στόχοι μας λοιπόν, ας ακολουθήσουν τη σοφία του, τη συνέπεια και την ανεμελιά του. Ας απαλλαγούμε από τα περιττά, κι ας δοθούμε στο ρυθμό, αυτὀν του Μάη και των άλλων έντεκα, σε καλό θα μας βγει. Όχι ότι έτσι αντιμετωπίζεται η θέση στην οποία βρισκόμαστε. Αυτός όμως είναι ο τόπος μας στον πλανήτη Γη, η Ελλάδα. Και από σήμερα έχει Μάιο. Δεν έχει μόνον “χρέη”.